نور چراغ ها چشمانم را می زنند

صدای بوق ها گوش هایم را به درد می آورند.

.

.

این جا کجاست؟این ها دیگر کیستند؟

.

.

این جا پر از زمینی هاییست که آسمانی ها را فراموش کرده اند و

صدایشان را از خاطر برده اند.

این جا پر است از برج هایی سر به فلک کشیده که چشمان ما توان برانداز کردنشان را هم ندارد.

.

.

.ای مردمان شهر!چه قدر عوض شده اید!!

دیگر حتی رنگ نگاه هایتان را هم نمی توان شناخت!

چه قذر از عشق دور شده اید.

.

.

اما

اما ما عشق را حس کردیم.

آن عشقی که چشمان  حاج ابراهیم همت را مجذوب خود کرده بود

همان عشقی که سخنان حاج کاظمی رااین چنین شنیدنی کرده بود و

همان عشقی که عطر ش از آن طرف سیم خاردار های شلمچه  به مشاممان می رسید را حس کردیم.

.

آری چشمان زمینیمان را کور کردیم  و خاک فکه و طلاییه در آن ریختیم،

عطر کفن های شهیدان گمنام را به آن ها زدیم

و بعد با اشک هجران آن ها را غسل دادیم .

و حال

چشمانم را که باز میکنم،

روبه رویم شهری را میبینم

که نور چراغ هایش چشمانم را می زند  و

بوق هایش گوش هایم را به درد می آورند.

شهری که عروسک هایش کوکی شده و این دست روزگار است که آن ها را کوک می کند و

فرصت مرور خاطرات را به آنان نمی دهد.

شهری که روز گار با لامپ هایی آن را آذین بسته که نور چشم ها را از بین می برد

وشهری که فریاد بوق هایش پرده های گوش را به لرزه در میاورد

وآهنگ خوش صدا و طنین انداز شهید آوینی را  از یاد می برد.

آری استاد قلم.

قطار ها دیگر در کنار دو کوهه نمی ایستند و بسیجی ها از آن بیرون نمی ریزند.

.

.

آسمانی ها خیلی وقت است که زمین را ترک گفته اند.

پینوشت:حاج ابراهیم همت !در امتداد نگاهت ما را   هم قرار ده.

شاید ما زمینیان آسمانی شده باشیم.آسمانی.